Junak „Pakraca“ je ratni veteran, čovjek koji je dobrovoljno otišao na slavonsko ratište devedesetih i koji se skoro trideset godina kasnije, u našem aktuelnom vremenu, suočava s posljedicama jednog nasilnog toka i događaja koji je taj tok proizvodio.
„Rešio sam, Pepi, nekog da ubijem“ – ovakav početak romana istovremeno je i uvodni takt koji će zbivanjima dati ritam, jednu specifičnu vibraciju kretanja od unutarnjeg ka spoljašnjem i od savremenog ka prošlom. U ispovjednoj naraciji smjenjuje se faktografija života u Beogradu prepunom nasilja i faktografija jedne psihičke bolesti koja određuje glavnog junaka.
Beograd, kao pozornica dešavanja, tačnije Bulevar kralja Aleksandra i pijaca Đeram ovdje je geto, neuređen svijet kojim vladaju bezakonje, okrutnost svake vrste, apsurdi, otuđenost, prebivalište promašenih ljudi, narkomana, pijanaca, uličnih svirača, prosjaka, policijskih doušnika, sitnih kriminalaca, dilera droge i deviza, bivših ratnika, anarhista i drugih nevoljnika. Brzo shvatamo i to da nije pakračko ratno iskustvo promijenilo junaka, već samo oslobodilo mnogo ranije razvijene mračne porive.
„Pakrac“ je najmanje priča o ratištu, to je antiratna saga i nadasve promišljeno upozorenje svima nama s kakvim se vatrama ne valja igrati.
Roman je ušao u najuži izbor za Ninovu nagradu i dobitnik je nagrade Beogradski pobednik.
Zvučno izdanje pročitala je Slobodanka Vujanić, a knjiga traje 10 sati i 52 minute.