Novi naslov zvučne biblioteke „Krila“ je svojevrsni antiratni roman, zasnovan na autorovom iskustvu iz Prvog svjetskog rata, koji po svojoj snazi i upečatljivosti može da stoji rame uz rame sa „Dnevnikom o Čarnojeviću“ Miloša Crnjanskog, Nušićevom „1915.“, „Srpskom trilogijom“ Stevana Jakovljevića i dr.
Stanislav Krakov, čovjek koji je po mnogima imao filmsku biografiju (porijeklom vojnik, ustanik, ratnik i plemić, a ličnim opredjeljenjem književnik, filmski reditelj, kritičar i putopisac), iako je za sebe govorio da je „putujuća tragedija“, rođen je na samom kraju 19. vijeka, 1895. godine u Kragujevcu od oca Zigmunda Krakova, ljekara i plemića i majke Perside, rođene Nedić, koja je direktan potomak kneza Nikole Stanojevića iz Zeoke, jednog od prvih postradalih u sječi knezova 1904. godine.
Svoj aktivni život započinje u Balkanskim ratovima, a završava ga u bjekstvu po austrijskim Alpima, po čijim su ga dolinama, klancima i pećinama gonili isljednici Nove Jugoslavije koji ga nisu uspjeli uhvatiti.
Više puta ranjavan, iznemogao od ratnih bolesti, Krakov je na kraju ipak skončao 1968. godine u Sen Žilijenu prirodnom smrću. U predgovoru svoje posljednje knjige „Život čoveka na Balkanu“ napisao je: Četiri velika rata, kroz koje sam imao prilike da provučem svoj život, iako tu dosta oštećen, nekoliko revolucija, državnih udara, atentata, građanskih ratova, dali su tom mom životu jedan dramatičan dekor i, još više, jedno opšte obeležje. Jer to što ja hoću da evociram – to nije samo moj život, to je – otklonivši detalje – uglavnom život miliona ljudi sa jednog istog geografskog područja i iz jedne iste istorijske epohe, često nerazumljive i neverovatne za one koji su bili izvan tog prostora i izvan toga vremena.
Dobio je 18 odlikovanja, polovina je bila ratna, ali je dobio i tri smrtne presude. U enciklopediji prve Jugoslavije zabilježen je kao „veliki junak iz ratova“, a u drugoj Jugoslaviji je nazvan „narodnim neprijateljem“.
Iako se o srpskom Hemingveju kako su znalci zvali Krakova dugo nije govorilo, niti pisalo, jer za jedne je bio heroj, a druge neprijatelj, 1991. godine od zaborava ga je otrgao Gojko Tešić kada je priredio njegove tri knjige, među kojima se našao i roman „Krila“. Kasnije je o njegovom životu i djelu pisao književnik Mirko Demić, ali i drugi koji su ukazivali na značaj njegove pojave u srpskoj književnosti.
U srpsku književnost je unio moderan zvuk: fijuk metka, klokotanje mitraljeza, tresak avionskih bombi, grmljavinu topova, urlanje haubica, rasprskavanje granata, vrištanje kamena, pogrebna zvona ašova. Prvi Srbin koji je opisao let ondašnjim avionom nad rovovima: Motor je urlao u penama, a vazduh jurio iz napetih svemirskih grudi. Krakov okončava markokraljevićevsku epsku pjesmu junaka, moderna sredstva masovnog uništavanja raznose gusle. Pred artiljerijom, automatima, avionima, bacačima plamena, otrovnim gasovima i zarazama, epska riječ pjesnika nestaje u mitraljeskom štektanju kratkih rečenica reportaže, strovaljuje se u urlik.
Za potrebe korisnika Biblioteke, zvučnu knjigu je pročitao pisac Goran Dakić, a tonski obradila bibliotekarka Jelena Radaković. Knjiga je podijeljena na 19 fajlova i traje 6 sati.